Nieuwe aflevering van mijn serie vertalingen uit de Andropov-biografie van Zhores Medvedev. Dit keer over het zogenaamde oorlogsverleden van Brezjnev, de voorganger van Andropov als secretaris-generaal van de Sovjet-Unie. Zoals gebruikelijk eerst het uittreksel in het Engels, daarna mijn vertaling in het Nederlands:
“Everyone knows that Brezhnev did not see battle, but still they depict things as if Brezhnev had himself led an attack. He, too, remembers the past rather poorly. If he had a better memory, he would be ashamed to have received the order of Hero of the Soviet Union for participation in the battle actions of an army in which not one of the commanders or members of the military council received such an honour. They were the ones who directed the troops – not Brezhnev, whose duties were to sign party membership cards and to turn them over to new Communists. Signing battle orders was the duty of the army commander and the members of the military council …
Brezhnev was a rank-and-file chief of a political branch of an army. There were hundreds like him in the Soviet army forces; none participated in the direction of troops; none understood anything about such business; none would have been able to command even the lowest of all military units, a section, let alone an army. Now, if some twenty years after the end of the war one such man commences to be depicted as a great strategist and is ascribed almost the decisive role in the victory over Hitler’s Germany – even though the army he served in during the whole war only served in minor ways – then the role and glory ascribed to him is such drivel that it is shameful even to have to refute it. But when such drivel is disseminated and the hero himself accepts it with gladness and begins to believe in his own outstanding role, it says something … about the intellectual capabilities of the ‘hero’.” (p. 103)
“Iedereen weet dat Brezjnev nooit een gevecht van dichtbij gezien heeft, maar ze doen wel nog steeds alsof Brezjnev zelf een aanval heeft geleid. Hijzelf heeft ook nogal last van een slecht geheugen. Als het beter was geweest, zou hij zich schamen de orde van Held van de Sovjet-Unie ontvangen te hebben voor deelname aan de gevechten van een leger waarvan niet één commandant of lid van de militaire raad zo’n eerbetoon heeft ontvangen. Zij waren degenen die de troepen leidden – niet Brezjnev, wiens plicht er uit bestond lidkaarten van de Partij te tekenen en ze af te geven aan nieuwe communisten. Het ondertekenen van gevechtsorders was de taak van de legercommandant en de leden van de militaire raad …
Brezjnev was een doorsnee overste van een politieke afdeling van een leger. Zoals hij waren er honderden in de Sovjet-krijgsmacht; niet een ervan leidde troepen; niet een ervan had daar ook maar enig verstand van; niet een van hen zou in staat geweest zijn zelfs maar de kleinste militaire eenheid te commanderen, een sectie, laat staan een leger. Als dus zo’n vent twintig jaar na het einde van de oorlog begint afgeschilderd te worden als een groot strateeg en bijna de beslissende rol in de zege over Hitlers Duitsland krijgt toegeschreven – en dat terwijl het leger waarin hij diende in de hele oorlog alleen maar een bijrol heeft gespeeld -, dan is die rol en die glorie zo’n hoop geslijm dat het schandalig is dat je dat zelfs maar moet verwerpen. Maar als dat geslijm wordt verspreid en de held zelf aanvaard het vol blijdschap en begint te geloven in zijn eigen rol, dan zegt dat iets … over de intellectuele vermogens van die ‘held’.”
“Everyone knows that Brezhnev did not see battle, but still they depict things as if Brezhnev had himself led an attack. He, too, remembers the past rather poorly. If he had a better memory, he would be ashamed to have received the order of Hero of the Soviet Union for participation in the battle actions of an army in which not one of the commanders or members of the military council received such an honour. They were the ones who directed the troops – not Brezhnev, whose duties were to sign party membership cards and to turn them over to new Communists. Signing battle orders was the duty of the army commander and the members of the military council …
Brezhnev was a rank-and-file chief of a political branch of an army. There were hundreds like him in the Soviet army forces; none participated in the direction of troops; none understood anything about such business; none would have been able to command even the lowest of all military units, a section, let alone an army. Now, if some twenty years after the end of the war one such man commences to be depicted as a great strategist and is ascribed almost the decisive role in the victory over Hitler’s Germany – even though the army he served in during the whole war only served in minor ways – then the role and glory ascribed to him is such drivel that it is shameful even to have to refute it. But when such drivel is disseminated and the hero himself accepts it with gladness and begins to believe in his own outstanding role, it says something … about the intellectual capabilities of the ‘hero’.” (p. 103)
“Iedereen weet dat Brezjnev nooit een gevecht van dichtbij gezien heeft, maar ze doen wel nog steeds alsof Brezjnev zelf een aanval heeft geleid. Hijzelf heeft ook nogal last van een slecht geheugen. Als het beter was geweest, zou hij zich schamen de orde van Held van de Sovjet-Unie ontvangen te hebben voor deelname aan de gevechten van een leger waarvan niet één commandant of lid van de militaire raad zo’n eerbetoon heeft ontvangen. Zij waren degenen die de troepen leidden – niet Brezjnev, wiens plicht er uit bestond lidkaarten van de Partij te tekenen en ze af te geven aan nieuwe communisten. Het ondertekenen van gevechtsorders was de taak van de legercommandant en de leden van de militaire raad …
Brezjnev was een doorsnee overste van een politieke afdeling van een leger. Zoals hij waren er honderden in de Sovjet-krijgsmacht; niet een ervan leidde troepen; niet een ervan had daar ook maar enig verstand van; niet een van hen zou in staat geweest zijn zelfs maar de kleinste militaire eenheid te commanderen, een sectie, laat staan een leger. Als dus zo’n vent twintig jaar na het einde van de oorlog begint afgeschilderd te worden als een groot strateeg en bijna de beslissende rol in de zege over Hitlers Duitsland krijgt toegeschreven – en dat terwijl het leger waarin hij diende in de hele oorlog alleen maar een bijrol heeft gespeeld -, dan is die rol en die glorie zo’n hoop geslijm dat het schandalig is dat je dat zelfs maar moet verwerpen. Maar als dat geslijm wordt verspreid en de held zelf aanvaard het vol blijdschap en begint te geloven in zijn eigen rol, dan zegt dat iets … over de intellectuele vermogens van die ‘held’.”
Vorige afleveringen van deze serie:
Bjorn Roose vertaalt (Engels) - Andropov (Zhores Medvedev), stuk uit 'The KGB against dissent'
Bjorn Roose vertaalt (Engels) - Andropov (Zhores Medvedev), stuk uit 'The KGB under Andropov'
Bjorn Roose vertaalt (Engels) - Andropov (Zhores Medvedev), stuk uit 'Andropov becomes head of the KGB'
Bjorn Roose vertaalt (Engels) - Andropov (Zhores Medvedev), stuk uit 'The way to the top'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Ook iets te vertellen ? Ga je gang !